Honorio Calabuig, meu avó paterno

Meu avó paterno chámase Honorio Calabuig Gonzalez e naceu o 4 de septembro do 1930 na localidade valenciana de Picassent nunha casa onde seu pai adicábase as labores do campo e súa nai estaba “en amo”, expresión que utilizabase para referirse a que traballaba na casa de un terrateniente da localidade facendo as labores propias da limpieza da casa. Meu iaio –en adiante referireime así ó meu avó xa que é o nome polo que se lles chama ós avós en Valencia- recibiu seu nome coma mostra de afecto da miña avoa hacia os donos da casa onde ela traballaba,  xa que tiñan un fillo co mesmo nome. Meu iaio non tivo unha vida doada, xa que comezou a traballar recolectando uvas a  idade de 9 anos, o que lle impediu asistir a escola, aínda que dunha forma u otra aprendeu a ler e escribir. Este traballo non era calquera cousa xa que naquela época para ir a traballar se tiña que desplazar andando moitos kilómetros, o que implicaba ter que quedarse a dormir no campo ao raso, cousa impensable na época actual. Por se era pouco, viviu a guerra civil española con 6 anos de idade, non en vano raro é o día que non contame algunha historia desos anos na que non fale do hambre que se pasaba ao non ter mais alimentos que os poucos que lles proporcionaban o sua horta a escasos metros da casa onde vivían e que consistía básicamente en boniatos, alcachofase e poucas hortalizas mais, sendo pouco habitual a carne e inexistente o pescado pese a ter o porto pesqueiro de Valencia a poucos kilómetros.

Na súa adolescencia traballou transportando alimento dende el mercado de abastos de Valencia cun carro e unha egua ata o mercado do pobo, o que implicaba levantarse as 3 da madrugada para estar de volta antes do amencer. Foi nesa época cando coñeceu a miña iaia que vivía na rúa principal do pobo e a que conquistou ofrecendolle laranxas cada vez que pasaba por diante da súa casa. Unha vez casado, meu iaio seguiu adicándose  a traballos no campo xa que no seu pobo non existía aínda a industria e tampouco tiña ningún tipo de estudos que lle permitira traballar en algo menos duro. Co seu traballo mantivo a súa muller e tres fillos nos que que esta o meu pai e os mantivo dunha forma nos que o nivel de vida non era demasiado baixo ó conseguir traballo coma encargado dunha finca de laranxas de considerable tamaño da que era dono un terrateniente da época na que traballou ata os 56 anos de idade na que o terrateniente vendeu a sua finca e meu iaio quedouse sen traballo. A partir dese momento seguiu traballando "a xornal"que significaba ir traballando no que os donos dos naranxos ofrecían dia a dia. Esos ofrecimientos de traballo se realizaban na plaza do pobo, onde había bares e reuníanse as persoas que ofrecían traballo e as que o buscaban. Teño que dicir que o meu iaio nunca foi unha persoa que lle gustasen os bares, nin sequera era amigo de tomar ningún tipo de alcohol coma era normal nas persoas da súa época. Pouco tempo maís tarde comezou a ter graves problemas de artrosis en todas as articulaciones do seu corpo, o que lle producía unha dor increíble a hora de traballa no que sempre habia feito desde a súa niñez, pocas veces queixábase, chegando así a idade de xubilación na que seguiu traballando en catro campos dos que era propitario tras o traballo de toda a súa vida. 

Hoi en dia o meu iaio é unha persoa de 85 anos que ten unha saúde moi delicada debido a dureza da súa vida e que vive unha vellez tranquila grazas os coidados da miña iaia que o coida as 24 horas de dia a conciencia e con moito cariño. É unha persoa moi feliz a pesar das súas dolencias, que se caracteriza por lo mismo que fixo toda a súa vida, traballar de forma dura sen meterse en asuntos axenos e non desexar nengún mal a nadie. Está moi orgulloso dos seus fillos e da súa esposa, e sólo espera que toda su familia se reúna en fechas señaladas para disfrutar da nosa compañía, aproveitando desos momentos pra contarnos a súas batallitas os seus netos que non ve en todo o ano por vivir lonxe de Valencia.