2 Bachillerato

Esta é a última entrada que vou realizar para este blog xa que o curso chega a su fin, levo semanas pensando no tipo de entrada que iba a realizar e a verdade ningunha idea era o suficientemente boa para ser a última pero contarei coma foi a miña experiencia estos seis anos no instituto e 2º de bachillerato.

Parece onte cando deixei de ir a colexio para cambiar ao instituto pero realmente xa fai 6 anos xa que entrei no instituto no 2010. Entrei completamente só xa que meteronme os meus pais nun instituto diferente a toda a miña clase anterior e sen dúbida isto foi un gran acierto xa que fixen moitísimos amigos, a verdade es que tomeime con moita calma a eso e eu por mi houbese ido feliz sen ser obrigatorio xa que pasabame todos os dias rindo e pasandoo realmente ben nas clases excepto por catro cousas illadas a eso foi moi positiva e levome moi bos momentos e moi boas persoas das que espero ver en moitos anos e recordar esas fazañas que realmente fixeronme moi feliz.

Co cambio a bachillerato as cousas cambiaron un pouco non demasiado pero a miña clase cambiao toda xa que vino moita xente nova e os profesores cambiaron a forma de tratarnos xa non eramos nenos e iso víase reflexado na actitude dos profesores xa que a actitude dos alumnos era a mesma outra vez volvín a facer moitísimos amigos e coñecín a moitísimas gente grazas a cal hoxe sou quen sou polo que de algunha maneira podería dicir que o instituto fíxome coma persoa, grazas as persoas que hai dentro.

E aqui estou 6 anos mas tarde o que para min foi un par de de dias xa acabou e isto asustame un pouco porque o rápido que pasa a vida quizas hoxe non e importante pero igual que de 11 a 17 pasa rapido de 34 a 40 igual.. polo que hai que disfrutar a vida que son dous dias

Que é Galicia para min?

Hoxe vou facer unha das miñas últimas entradas para o meu blog polo que vou facer algo completamente distinto ó que fixen ata o dia de hoxe.
A entrada de hoxe vai tratar sobre a miña terra ,Galicia, e non vou falar da beleza das suas praias nin do bonito acento e menos da amabilidade dos seus habitantes, tampouco vou realizar unha crítica contra a carencia de traballo nin de unha comunidade autónoma que  mórrese, vou falar do que é para min Galicia.
Galicia para min é un lugar que considero como meu pero eu digo Galicia e podería chamalo Berlín, Paris o Roma, o mais importante nesta vida non é o lugar se non as persoas que están nel, eu se algún dia voume de Galicia, eu non vou botar de menos as suas praias xa que as suas praias sen as persoas coas que a comparto no teñen ningún significado para min, por eso baixo a miña opinión Galicia en si e secundario e penso que se houbese nacido noutro lugar iba querelo igual que Galicia, os lugares son cousas superficiais como os cartos ou os bens, non digo que non sexan importantes pero con todos os cartos do mundo se non tes con quen compartilos ou tes unha enfermidade complicada non eres feliz non serven de nada, o mais importante nesta vida non é ser mellor xogando ó futbol nin o que saca as mellores notas senón ser feliz e disfrutar con o que fas, eu cando sexa maior non quero ser o home mais rico do mundo, nin o mais famoso , nin o mais guapo, eu quero ser feliz e que as persoas que quero tamén o sexan, quizais por eso este ano deixe un par de asignaturas para septembro porque mentres os demais pasabánse o día desquiciados frente a un libro eu dedicáballe unha hora e íame cos meus colegas e eu prefiro eso mil veces porque sacarei o bachiller a primeira pero disfrutando do viaxe porque na vida moitas veces o mais importante non é o destino senón a viaxe.

Miña vida no futuro(negativo)

Nesta entrada decidín coller un dato completamente distinto ao da entrada anterior, un dato moito mais negativo que é a tasa de desempleo en España. Actualmente a tasa de desempleo no noso país e dun 22,7%.

Nesta vida que imaxínome eu tería xa un empleo fixo porque non quero imaxinarme unha vida de miseria e menos nestos momentos que está tan a orde do día desahucios, desempleo, persoas que teñen que sair do país para conseguir traballo, pais que non poden proporcionarlle os seus fillos unha casa ou comida, quizais dende a miña posición estou moi lonxe porque afortunadamente podo dicir que meus pais teñen traballo e na miña casa nunca tiven falta de nada pero o medo de acabar deste modo e real porque a miña vida non esta para nada resolta estou en segundo de bachiller e quero poder ter unha vida digna lonxe da casa dos meus pais.
Correría o ano 2046 o paro aumentaría estaríamos sumerxidos nunha gravísima crise, despois de que pasaran polo goberno Español todos os partidos e incumpriran todas as suas promesas coma xa nos teñen acostumados, e díficil pasar por calquera cidade española e non ver as familias vivindo en calquer lugar da rúa, nin sequera esfórzanse por pedir limosna porque ninguén regala os cartos, cada vez os ricos son maís ricos a costa de que os pobres sean cada vez mais pobres( cousa que actualmente esta sucedendo en medio mundo).
As escolas só teñen alumnos ata os 16 anos, xa que as familias a partir de esa idade necesitan que os rapaces traballen para poder vivir, polo que só os nenos mais con maís cartos poden permitirse o bachiller ou unha carrera.
O país é un completo desastre ningúen quere visitar España o turismo e completamente inexistente xa que as calles están cheas de mendigos os cales morren semana si e semana tamén a causa da carencia de alimentos, os supermercados e a gran maioría de establecementos están cerrados xa que ninguén ten os cartos suficientes para comprar e todas as tendas pechan(coma esta pasando actualmente no centro de ferrol).
O estado suprimiu moitisimos funcionarios dende a sanidade ou educación ata defensa xa que non dispón dos cartos necesarios para manter estes postos.
Este futuro rezo porque sexa unha burrada que só pode ser ficción, espero que esta tasa de desempleo tan alta que actualmente existe en España se solucione coa a maior brevedade e nunca maís ninguén que non se o gañara teña carencia de nada.

Miña vida no futuro(positivo)

Para realizar esta entrada de como sería a miña vida no ano 2046 decidín coller os datos do calentamento global dos cales quero resaltar que aumentaría o nivel do mar e as temperaturas de modo moi agresivo e perxudicial. Coma todos os datos os cales tiven acceso son estimacións, teorías e ningún coincide nin pódese dicir a ciencia certa que vaia a suceder, vou dicir que maís ou menos aumentaría o nivel do mar en medio metro e 4 graos centígrados.

Dentro de 30 anos eu tería corenta e sete anos, ímaxinome fóra de Galicia na terra da miña familia paterna xa que agradame moítisimo maís para vivir porque non fai tanto frío nin chove tanto, aunque por outra parte vendría de vez en cando porque estou seguro de que botaría de menos moitas cousas. Alí en Valencia ímaxinome xa cunha vida asentada ca miña muller e un ou dous fillos espero ser funcionario ou ter un traballo fixo para que a miña maior preocupacón sexa ser feliz e a miña familia. Confío en antes de ter fillos cumplir moitos dos meus soños viaxando polo mundo recorrerme europa, viaxar por toda américa, asia.. pero sempre compartindo estos momentos ca miña moza ou colegas, espero que o meu equipo o Valencia xa conseguira a primeira Champions e eu estar nesa final, conocer moitas personas para enriquecerme e aprender moito, facer paracaidismo emoitas cousas que o mellor nin chego os 47 pero prefiro morir de pé que vivir de rodillas. Respecto o clima os veráns serían moi calurosos pero non sería un problema para mín porque pasaríame o dia na praia e nadando no auga do mar refrescándome aunque as olas de calor matarían a moitos vellos e vellas. Supoño que os coches xa non necesitaran conductores dentro de 30 polo que ninguén morrerá en accidentes de tráfico pero a comida basura que comemos creará mais enfermedades mortales coma o cáncer que daquela supoño que tendrá cura pero de algo hai que morir e aparecerán novas enfermedades. Venecia non sei se en 30 ou en 50 anos desaparecerá polo que teño que visitala canto antes para non perderme a súa beleza e coma fago a quiniela cada fin de semana algún dia conseguiré unha suma importante que me permitirá comprarme unha casa cerca da praia para disfrutar ca miña moza e amigos que vendrán as miñas festas de varios dias nas cales poderemos contar anécdotas de cando eramos mais mozos ou crear novas anécdotas disfrutando da vida ó maximo. En 30 anos solo espero ser moi feliz que ó final e o mais importante e non quero contar maís propósitos porque senón non van quedarme para a seguinte entrada. A única cousa que preocúpame agora mesmo dentro de 30 anos é non poder cumprir os meus propósitos e que as persoas que no día de hoxe son importantes para min deixen de selo..

Matanza en Nigrán

En 1994 houbo na localidade viguense de Nigrán unha sorprendente matanza realizada por dous policías, os cales planeaban matar o empresario David Férnandez Grande para roubarle 100 millones de pesetas. Foi un dia moi oscuro para Galicia estos dous policías levaban planeando robo moito tempo e este fatídico 2 de Febreiro decidiron levalo a cabo, o chegar a casa ataron o adinerado empresario, a súa muller e os seus dous fillos, e seguindo o seu plan iban a roubar os cartos e escapar sen deixar rastro tras matalos catro pero contra todo pronóstico os dous filos lograron desfacerse das cordas e lograron pedir auxilio o que obrigou a cambiar o plan dos dous policías ladróns e os mataron deixando os corpos sen vida a vista e fugáronse, deixando vivos os dous fillos tras esa heroica hazaña que con un mechero lograron romper as cordas coas que estaban atados. Foi un episodio moi triste para todos os galegos e sobre todo para o corpo policial que viu coma un dos seus facía xusto contra o que loitan, atentando contra os esta familia. Sen dúbida, é un extraño que caso pero que non houbera pasado a esta persoa de non ser por toda a fortuna que tiña, o que da moito que pensar coma unha persoa que fíxose a si mesma e logrou esas cantidades tan grandes de diñeiro tivo un final tan tráxico sendo asasinado xunto coa súa familia. Foi un duro varapalo para todas as persoas que o viviron e posiblemente non doado de olvidar, foron moitos os que falaron e deron todo o seu apoio a amigos e familiares coma o Presidente do Goberno Galego que era daquela Manuel Fraga e incluso se cumpriu un minuto de silencio no estadio de Balaídos no que o Celta de Vigo xogou contra o Oviedo.

Aqui unha foto do enterro do empresario e da portada de diario do dia:

E aquí unha foto de Balaídos nun minuto de silencio:

Sobre os polícias caeu todo o peso da lei, e xa habían tido anteriormente problemas disciplinarios dentro de corpo pero ninguén podería imaxinar algo asi.

Coidadora infantil intoxica presuntamente a nenos

En marzo do ano 2010 na Escola infantil da localidade viguense "A Camelia" unha traballadora principiante intoxicou presuntamente a nenos de curtas idades con diferentes fármacos. Elixín este tema porque sorprendeme coma unha persoa pode ter a sangue fría para xogar coas vidas inocentes de nenos que nin sequera están en idade de acudir a escola, síntoma da sociedade atrasada na que vivimos na actualidade.

Esta traballadora con tan só 12 días presuntamente manipulou biberóns, chupetes, e todo tipo de alimentos que levabánse os nenos a boca conseguendo por fortuna só 8 hospitalizados sen nin ningún tipo de problema maior, por sorte as nais decatarónse con rápidez. Estes nenos ingeriron cantidades de trankimazim que ten com principio activo benzodiacepina que lles creou intóxicacións.
Esta e unha imaxe na que aparece a escola infantil:


A pesar de que a muller que presuntamente intoxicou os nenos pode parecer unha persoa desalmada e que decatariamonos solo de vela según os psiquiatras era unha persoa completamente normal coma calquera, que sabía diferenciar perfectamente entre o que esta ben e o que esta mal e tan só tiña unhs comezos de persoa obsesionada co orden o que pudo xerarle moito estrés e medicar os nenos para poder telos tranquilos unha das conclusións que intento pensar para comprender coma unha persoa pode xogar con vidas humanas de esa maneira. O parecer esta muller tiña depresión e os psiquiatras recomendarónlle seguir acudindo a unha consulta para poder mellorar a seu estado.

A pesar deste suceso afortunadamente os pais comprenderon que foi unha situación illada provocada por unha soa persoa e alegaron estar tranquilos e non cambiaron de escola os seus fillos, unha avóa dixo incluso que metería os seus 5 netos nesa escola xa que confía cegamente nela, a escola tomou medidas contra este persona e hoxe 6 anos mas tarde segue sendo unha escola infantil que traballa con absoluta normalidade, sendo unha escola bilingüe dende os 0 os 6 anos, velaquí a súa páxina web: http://acamelia.com/

María Aurea Rodríguez

Esta entrada vai adicada María Aurea Rodríguez porque a pesar de que non sou un gran fan da gaita galega si sou unha persoa que se pasa o día enteiro escoítando música, e esta xoga un papel moi importante na miña vida dende ter moitos familiares músicos coma o meu pai, meu tio  ou meu avó, é para min unha terapia para desconectar un pouco do mundo e incluso ata nacín o dia da música que é o 22 de Novembro.
Esta muller naceu o 16 de Novembro do 1897 en Mutián unha pequena vila de 7000 habitantes situada en Ourense, comezou a facer música, tocar a gaita, no 1907 con 10 anos tras a morte do seus pais coma supoño unha terapia para poder afrontar e superar a morte dunhas persoas tan importantes coma os seus pais, e decide ela mais os seus irmáns crear un grupo musical con duas gaitas, un tambor e dous bombos. Este grupo co paso dos anos comeza a ter fama e sobrepasa os límites galegos grazas a gran habilidade como gaiteira de esta muller que realmente era inusual en mulleres da su época. Esta muller tamén resultoume moi interesante a cusa de que emigrou a Venezuela é non se supo mais de ela o que é unha gran incógnita. Esta muller é un claro exemplo de coma a música pode axudar nos peores momentos e forman parte da nosa vida porque cada canción recorda unha etapa da nosa vida e moitos psicologos a persoas con problemas recomendan escoitar música coma método de distracción. De feito existe un estudo realizado en Canadá mostra que a música aumenta la productividad en el trabajo un 12% e xa existen certas cadenas de montaxe e empelos de eset estilo que xa utilizan música animada e melódica para aumentar a producción son datos moi curiosos que comezan a ser utilizados noutros ámbitos no dia de hoxe pero que levan utilizandose sen necesidade de estudos e estadisticas dende hace moitos anos por personas humildes coma Maria Aurea a cal e unha grande descoñecida para a gran mayoría de persoas pero que ten unha historia realmente asombrosa e foi unha pioneira digna de ser coñecida coma outras moitas mulleres que aportaron o seu granito de area. Aqui unha foto dela.

Primeira muller árbitro en Galicia

O fútbol dende o comezo dos tempos é un deporte de "homes", pero co paso do tempo cada vez son mais as mulleres introducidas neste mundo, cada ano vense mais mulleres nos estadios e incluso as ligas femininas cada vez teñen mais importancia e no dia de hoxe xa hai ligas profesionais tanto en España coma no resto do mundo. O árbitro é un dos elementos mais odiados no fútbol pero tamén é un dos maís imprescindibles porque sen árbitro non habería un xuiz que aplicara o regramento e deste tema é do que vai tratar esta entrada dos árbitros, exactamente das arbitros mulleres que apesar de que non son moi numerosas cada día hai mais .

As dúas arbitras mais detacadas no fútbol galego son Yolanda Parga e Zulema Gónzalez, asistente de segunda B e árbitra respectivamente, Zulema é a primeira árbitra galega en 3 división o que é un gran orgullo por ser unha clara mostra de igualdade entre os homes e mulleres nun deporte como o fútbol o que a súa vez é un síntoma de que a sociedade vai mellorando, non obstante como árbitro podo dicir que se as faltas de respeto contra os árbitros homes son moi duras(cousa que sofro en primeira persoa) hacia as mulleres é moito peor porque ademais de árbitro a miña pasión é o balón pé e acudo a estadios de fútbol fin de semana si e fin de semana tamén xa sexa Riazor campo do Deportivo da Coruña ou A Malata onde xoga o equipo da miña cidade o Racing de Ferrol, e podo dicir que cada vez que unha asistente acude A Malata sintoo verguenza coma aficionado a este deporte porque inexplicablemente os aficionados non valoran do mesmo modo as decisións dunha muller árbitro que a dun home cando esta árbitra pode ser mellor que calquera dos homes, sen nomear a gran cantidade de insultos machistas dos cales doenme os oídos de tan só escoitalos.

Velaquí un par de fotos miñas arbitrando:


E aquí unha coas árbitras anteriormente nomeadas:


As mulleres non só neste deporte deberían ser moito mais respetadas, e aforrariamonos moitas cousas que manchan esta sociedade da cal sinto verguenza, que exista violencia de xénero dende a adolescencia nos institutos, que aún existan homes que crean que as mulleres son inferiores intelectualmente e que a súas tarefas son limpiar a casa e coidar dos nenos todo isto é lamentable pero por sorte pódese cambiar educandonos a nenos e nenas dende mozos e cambiar esta sociedade de desigualdade.

Orgullo Gallego

A entrada de hoxe é froito de pensar un tema que gústase a min e poder disfrutar realmente do que escribo e vou falar do equipo da miña vida.

 

O meu equipo non esta na primeira división e nin sequera na segunda pero estou orgulloso del coma se fose o actual campion da champions ou a Liga, estou a falar do Racing de Ferrol o equipo da miña cidade, non é doado seguir a un equipo así por iso vou falar da rebeldía e orgullo que supoñe cada ano seguilo apoyalo. Comecei a velo con meu avó do que falei noutra entrada, era unha fase de ascenso e quedeime abraiado co xogo ca afición e ese ano ascendimos a 2 división algo que nese momento no valorei moito pero agora si o recordo coma una hazaña da que síntome orgulloso de vivir. Ese ano no que ascendimos fixenme socio co meu avó e foi una tempada o principo moi bonita superando a equipos que agora están na 1 division(As palmas, Celta..) pero co paso das xornadas o equipo deshinflouse hasta na úlyima xornada a pesar de gañar descender por un punto foi moi compricado asumir eso co plantel que había e ca maneira que se baixou. A seguintes tres tempadas foron moi complicadas outro descenso a a terceira, tempadas sen pena nin gloria, pero na tempada 2012 cambiou a nosa sorte e volvimos a 2 B e foi increible despois de o vivido aqui deixo unha foto da miña felicidade saida do diario de ferrol cun xogador verdiblanco.

Despois de iso acumulamos dous fases de ascenso e dous anos moi positivos sempre sen olvidar o sufrido,e agora o Racing loita por ascender a categoría onde o coñecín e é o actual líder da 2 B e hoxe xoga o derbi contra o Pontevedra en Pasarón e este é o motivo da miña entrada, espero que este sea o noso ano e ascendamos! Aupa Racing!

La cerámica de Sargadelos

Sargadelos é unha famosa cerámica elaborada na vila de Cervo cerca de Lugo. Esta cerámica foi creada a comezos do século XIX por un notable enciclopediste chamado Antonio Raimundo Ibañez de familia fidalga con escasos recursos, este home dende mozo trabllou na importación, exportación e negocios. Antonio foi un rebelde, un pioneiro, introdujo moitas novas tecnoloxías e creou unha gran siderurxía e no ano 1806 creou conxuntamente unha cerámica que nos seus comezos empezou facendo sobre todo loza e vaxilla fina que era moi valorada neste tempo. Tras o seu éxito na fábrica o Rei do momento condecoroullele a medalla ca cruz da orden de Carlos III e otogoullele o título nobiliario de Marqués de Sargadelos e Conde de Orbaiceta. Este rebelde foi asesinado a causa da guerra de independencia e con esto perdese unha gran oportunidade de industria para Galicia que podería ser coma o País Vasco ou Cataluña unhas potencias industriales.

Velaquí a estatua de Antonio Raimundo realizada con cerámica de Sargadelos.

Velaquí outra imaxe deste home:


A pesar do que non foi pero poido ser Sargadelos é a dia de hoxe unha cerámica con bastante valor e bastante careiro pero sen dúbida vale a pena pola súa calidade artística, existen cerámicas de Sargadelos por toda Galicia e inluco conta con unha páxina web e tenda onlinde o que e un verdadero luxo para as persoas que non viven en galicia pero queren estos artículos.
A súa páxina web e esta http://www.sargadelos.com/
E a verdade e un orgullo poder dicir que un galego fixo un industria tan importante coma a de Sargadelos e unha pena que morrera tan rapaz e non poder ver os seus progresos e ata ond ehoubese chegado.
Eu mesmo dende que sou pequeno coñezo esta cerámica,dalgunha maneira non podería imaxinar a miña casa sen as paredes con figuriñas pratos e ceniceiros de Sargadelos, miña nai e unha gran fan de esta cerámica e por aqui deixarei unhas imaxes ca ceramica de Sargadelos da miña propia casa.

Rebeldía galega. O monte medulio

Moitas personas cren que Galiza é un pobo sumiso pero isto é un gran error porque desde o comezo dos tempos Galiza foi un pobo loitador e unha mostra foi na derradeira loita que tivo o pobo galego que daquela nin sequera chámabase Galiza no ano 22 a. C. contra os romanos no Monte Medulio.

Esta lenda conta que os galegos foron loitando moito tempo contra a invasión romana, co paso das loitas os galegos quedaron atrapados nun monte rodeado por unha fosa, a cal estaba flanqueada e rodeada do noso enemigo os romanos. Nesta derradeira loita o doado houbese sido deixarse capturar polos romanos pero a diferencia do camiño doado, do camiño humillante, estes decidiron morrer con orgullo, con dignidade, e suicidaronse collendo os froitos do texo que son moi tóxicos e abundantes  na Galiza de aquela época e que provocaban según dise moi sufrida e dolorosa.
 O Tejo é unha árbore mais ben tirando a pequena que da uns froitos de cores llamativos cunha forma moi similar a dos tomates pero en tamaño moito mais pequeno, florecen no inverno ou na primaveira polo que esta batalla tivo lugar nunha destas dous estacións do ano, este froito é moi venenoso e no corpo humano produce convulsions, hipotensión, depresión cardiaca e finalmente a morte tras gran sufrimento.
Despois de saber todo isto podedes imaxinar o inferno que debeu ser este suicidio para estes valentes galegos.

Velaquí un debuxo que reproduce este Monte Medulio:


Velaquí unha foto do froito de tejo.


A localización de este Monte Medulio e unha gran incógnita, ninguén sabe con demasiada certeza o lugar exacto onde encóntrase, o maís probable e que este nas médulas pero podería estar en Galicia, Asturias, Cantabria, León e incluso Palencia. Moitos escritores famosos falan de él como exemplo de valentía nos galegos, entre los escritores están Paulo Orosio e Vicente Risco que sitúan este monte na veira do Rio Miño, maís ou menos por aquí.


Eu personalmente creo que este monte esta nas médulas.
Este acto non é unha decisión nada doada polo seu sufrimento pero é un acto tremendo de valentía e de ningún modo cobarde porque o suicidio poder parecer moi doado pero hai que estar moi tolo o ser moi valente para levalo a cabo, non calqueira persoa atrévese a isto pero é a opción mais honrada porque, sen dúbida e mellor morir de pé que vivir de rodillas e esta frase podese aplicarse a calquera ámbito da vida e non vivir unha vida de mediocridad.

O afundimento do prestige

O Prestige foi un petroleiro liberiano que afundiuse nas costas galegas fai 14 anos provocando un dos maiores desastres ecolóxicos que nunca habían pasado na historia da humanidade, esta é a historia que todas as personas con un pouco de memoria coñecen e recordan pero hoxe narrarei o afundimento do prestige contado por un neno de case catro anos que curiosamente son eu.

Corría o 19 de novembro do 2002 e o que para min era un dia normal salvando porque quedaban tres dias para o meu aniversario, converteuse nun dia fatídico que cambiaría a vida e mentalidade de todos nós, os galegos. Eu era un neno moi pequeno coma para comprender o que significa este suceso pero hoxe con 17 anos podo comprendelo a perfección. O 19 de novembro Galicia teñíuse de negro, cando coñeceron a noticia de este desafortunado suceso, lembro o rebumbio que formouse entre os meus familiares estaban horrorizados coa catástrofe cometida nas nosas costas, calquera pobo houbera esperado nas súas casas esperando xunto o seu televisor ou radio a ver como se solucionaba este desastre,pero nós os galegos a diferenza saímos a rúa rebelándose e loitando , comezaron as manifestacións, os movementos, as bandeiras de "nunca máis", pegatas nos coches, xente uníndose e axudando para limpar as nosas costas.. Velaquí unhas imaxes que mostran o que contovos..

Tan só tiña 3 anos e non era  capaz de imaxinar a importancia de ese día, hoxe podo sentirme orgulloso de vivir ese día de ver como os galegos somos diferentes. Por sorte o por desgracia estas cousas olvidanse co paso dos anos coma por exemplo quén se acorda do terremoto de Haití? as primerias semanas todo o mundo quería colaborar coa causa e doar cartos pero o cabo de un mes xa ninguén lembraba se o terremoto fora en Haití, Tahití ou la china, e triste pero é a realidade, e eso mismo pasou co prestige hoxe a día 17 de Xaneiro do 2016, 14 anos mais tarde segue sen haber ningún culpable de este desastre parece mentira pero e a pura verdade... Para xeracións anteriores a miña foi un detonante que cambioulles a vida e se fixaste pola miña terra galicia aínda podes ver en moitas fiestras dos coches pegatiñas co famoso "Nunca maís" que a pesar que non logrou ningun culpable si logrou un cambio moi positivo para os galegos.

En conclusión, Galicia e unha terra de loitadores dende o comezo dos seus tempos no monte medulio ata os nosos días e que pense que isto e mentira e que non coñece a nosa historia.