2 Bachillerato

Esta é a última entrada que vou realizar para este blog xa que o curso chega a su fin, levo semanas pensando no tipo de entrada que iba a realizar e a verdade ningunha idea era o suficientemente boa para ser a última pero contarei coma foi a miña experiencia estos seis anos no instituto e 2º de bachillerato.

Parece onte cando deixei de ir a colexio para cambiar ao instituto pero realmente xa fai 6 anos xa que entrei no instituto no 2010. Entrei completamente só xa que meteronme os meus pais nun instituto diferente a toda a miña clase anterior e sen dúbida isto foi un gran acierto xa que fixen moitísimos amigos, a verdade es que tomeime con moita calma a eso e eu por mi houbese ido feliz sen ser obrigatorio xa que pasabame todos os dias rindo e pasandoo realmente ben nas clases excepto por catro cousas illadas a eso foi moi positiva e levome moi bos momentos e moi boas persoas das que espero ver en moitos anos e recordar esas fazañas que realmente fixeronme moi feliz.

Co cambio a bachillerato as cousas cambiaron un pouco non demasiado pero a miña clase cambiao toda xa que vino moita xente nova e os profesores cambiaron a forma de tratarnos xa non eramos nenos e iso víase reflexado na actitude dos profesores xa que a actitude dos alumnos era a mesma outra vez volvín a facer moitísimos amigos e coñecín a moitísimas gente grazas a cal hoxe sou quen sou polo que de algunha maneira podería dicir que o instituto fíxome coma persoa, grazas as persoas que hai dentro.

E aqui estou 6 anos mas tarde o que para min foi un par de de dias xa acabou e isto asustame un pouco porque o rápido que pasa a vida quizas hoxe non e importante pero igual que de 11 a 17 pasa rapido de 34 a 40 igual.. polo que hai que disfrutar a vida que son dous dias

Que é Galicia para min?

Hoxe vou facer unha das miñas últimas entradas para o meu blog polo que vou facer algo completamente distinto ó que fixen ata o dia de hoxe.
A entrada de hoxe vai tratar sobre a miña terra ,Galicia, e non vou falar da beleza das suas praias nin do bonito acento e menos da amabilidade dos seus habitantes, tampouco vou realizar unha crítica contra a carencia de traballo nin de unha comunidade autónoma que  mórrese, vou falar do que é para min Galicia.
Galicia para min é un lugar que considero como meu pero eu digo Galicia e podería chamalo Berlín, Paris o Roma, o mais importante nesta vida non é o lugar se non as persoas que están nel, eu se algún dia voume de Galicia, eu non vou botar de menos as suas praias xa que as suas praias sen as persoas coas que a comparto no teñen ningún significado para min, por eso baixo a miña opinión Galicia en si e secundario e penso que se houbese nacido noutro lugar iba querelo igual que Galicia, os lugares son cousas superficiais como os cartos ou os bens, non digo que non sexan importantes pero con todos os cartos do mundo se non tes con quen compartilos ou tes unha enfermidade complicada non eres feliz non serven de nada, o mais importante nesta vida non é ser mellor xogando ó futbol nin o que saca as mellores notas senón ser feliz e disfrutar con o que fas, eu cando sexa maior non quero ser o home mais rico do mundo, nin o mais famoso , nin o mais guapo, eu quero ser feliz e que as persoas que quero tamén o sexan, quizais por eso este ano deixe un par de asignaturas para septembro porque mentres os demais pasabánse o día desquiciados frente a un libro eu dedicáballe unha hora e íame cos meus colegas e eu prefiro eso mil veces porque sacarei o bachiller a primeira pero disfrutando do viaxe porque na vida moitas veces o mais importante non é o destino senón a viaxe.

Miña vida no futuro(negativo)

Nesta entrada decidín coller un dato completamente distinto ao da entrada anterior, un dato moito mais negativo que é a tasa de desempleo en España. Actualmente a tasa de desempleo no noso país e dun 22,7%.

Nesta vida que imaxínome eu tería xa un empleo fixo porque non quero imaxinarme unha vida de miseria e menos nestos momentos que está tan a orde do día desahucios, desempleo, persoas que teñen que sair do país para conseguir traballo, pais que non poden proporcionarlle os seus fillos unha casa ou comida, quizais dende a miña posición estou moi lonxe porque afortunadamente podo dicir que meus pais teñen traballo e na miña casa nunca tiven falta de nada pero o medo de acabar deste modo e real porque a miña vida non esta para nada resolta estou en segundo de bachiller e quero poder ter unha vida digna lonxe da casa dos meus pais.
Correría o ano 2046 o paro aumentaría estaríamos sumerxidos nunha gravísima crise, despois de que pasaran polo goberno Español todos os partidos e incumpriran todas as suas promesas coma xa nos teñen acostumados, e díficil pasar por calquera cidade española e non ver as familias vivindo en calquer lugar da rúa, nin sequera esfórzanse por pedir limosna porque ninguén regala os cartos, cada vez os ricos son maís ricos a costa de que os pobres sean cada vez mais pobres( cousa que actualmente esta sucedendo en medio mundo).
As escolas só teñen alumnos ata os 16 anos, xa que as familias a partir de esa idade necesitan que os rapaces traballen para poder vivir, polo que só os nenos mais con maís cartos poden permitirse o bachiller ou unha carrera.
O país é un completo desastre ningúen quere visitar España o turismo e completamente inexistente xa que as calles están cheas de mendigos os cales morren semana si e semana tamén a causa da carencia de alimentos, os supermercados e a gran maioría de establecementos están cerrados xa que ninguén ten os cartos suficientes para comprar e todas as tendas pechan(coma esta pasando actualmente no centro de ferrol).
O estado suprimiu moitisimos funcionarios dende a sanidade ou educación ata defensa xa que non dispón dos cartos necesarios para manter estes postos.
Este futuro rezo porque sexa unha burrada que só pode ser ficción, espero que esta tasa de desempleo tan alta que actualmente existe en España se solucione coa a maior brevedade e nunca maís ninguén que non se o gañara teña carencia de nada.

Miña vida no futuro(positivo)

Para realizar esta entrada de como sería a miña vida no ano 2046 decidín coller os datos do calentamento global dos cales quero resaltar que aumentaría o nivel do mar e as temperaturas de modo moi agresivo e perxudicial. Coma todos os datos os cales tiven acceso son estimacións, teorías e ningún coincide nin pódese dicir a ciencia certa que vaia a suceder, vou dicir que maís ou menos aumentaría o nivel do mar en medio metro e 4 graos centígrados.

Dentro de 30 anos eu tería corenta e sete anos, ímaxinome fóra de Galicia na terra da miña familia paterna xa que agradame moítisimo maís para vivir porque non fai tanto frío nin chove tanto, aunque por outra parte vendría de vez en cando porque estou seguro de que botaría de menos moitas cousas. Alí en Valencia ímaxinome xa cunha vida asentada ca miña muller e un ou dous fillos espero ser funcionario ou ter un traballo fixo para que a miña maior preocupacón sexa ser feliz e a miña familia. Confío en antes de ter fillos cumplir moitos dos meus soños viaxando polo mundo recorrerme europa, viaxar por toda américa, asia.. pero sempre compartindo estos momentos ca miña moza ou colegas, espero que o meu equipo o Valencia xa conseguira a primeira Champions e eu estar nesa final, conocer moitas personas para enriquecerme e aprender moito, facer paracaidismo emoitas cousas que o mellor nin chego os 47 pero prefiro morir de pé que vivir de rodillas. Respecto o clima os veráns serían moi calurosos pero non sería un problema para mín porque pasaríame o dia na praia e nadando no auga do mar refrescándome aunque as olas de calor matarían a moitos vellos e vellas. Supoño que os coches xa non necesitaran conductores dentro de 30 polo que ninguén morrerá en accidentes de tráfico pero a comida basura que comemos creará mais enfermedades mortales coma o cáncer que daquela supoño que tendrá cura pero de algo hai que morir e aparecerán novas enfermedades. Venecia non sei se en 30 ou en 50 anos desaparecerá polo que teño que visitala canto antes para non perderme a súa beleza e coma fago a quiniela cada fin de semana algún dia conseguiré unha suma importante que me permitirá comprarme unha casa cerca da praia para disfrutar ca miña moza e amigos que vendrán as miñas festas de varios dias nas cales poderemos contar anécdotas de cando eramos mais mozos ou crear novas anécdotas disfrutando da vida ó maximo. En 30 anos solo espero ser moi feliz que ó final e o mais importante e non quero contar maís propósitos porque senón non van quedarme para a seguinte entrada. A única cousa que preocúpame agora mesmo dentro de 30 anos é non poder cumprir os meus propósitos e que as persoas que no día de hoxe son importantes para min deixen de selo..

Matanza en Nigrán

En 1994 houbo na localidade viguense de Nigrán unha sorprendente matanza realizada por dous policías, os cales planeaban matar o empresario David Férnandez Grande para roubarle 100 millones de pesetas. Foi un dia moi oscuro para Galicia estos dous policías levaban planeando robo moito tempo e este fatídico 2 de Febreiro decidiron levalo a cabo, o chegar a casa ataron o adinerado empresario, a súa muller e os seus dous fillos, e seguindo o seu plan iban a roubar os cartos e escapar sen deixar rastro tras matalos catro pero contra todo pronóstico os dous filos lograron desfacerse das cordas e lograron pedir auxilio o que obrigou a cambiar o plan dos dous policías ladróns e os mataron deixando os corpos sen vida a vista e fugáronse, deixando vivos os dous fillos tras esa heroica hazaña que con un mechero lograron romper as cordas coas que estaban atados. Foi un episodio moi triste para todos os galegos e sobre todo para o corpo policial que viu coma un dos seus facía xusto contra o que loitan, atentando contra os esta familia. Sen dúbida, é un extraño que caso pero que non houbera pasado a esta persoa de non ser por toda a fortuna que tiña, o que da moito que pensar coma unha persoa que fíxose a si mesma e logrou esas cantidades tan grandes de diñeiro tivo un final tan tráxico sendo asasinado xunto coa súa familia. Foi un duro varapalo para todas as persoas que o viviron e posiblemente non doado de olvidar, foron moitos os que falaron e deron todo o seu apoio a amigos e familiares coma o Presidente do Goberno Galego que era daquela Manuel Fraga e incluso se cumpriu un minuto de silencio no estadio de Balaídos no que o Celta de Vigo xogou contra o Oviedo.

Aqui unha foto do enterro do empresario e da portada de diario do dia:

E aquí unha foto de Balaídos nun minuto de silencio:

Sobre os polícias caeu todo o peso da lei, e xa habían tido anteriormente problemas disciplinarios dentro de corpo pero ninguén podería imaxinar algo asi.

Coidadora infantil intoxica presuntamente a nenos

En marzo do ano 2010 na Escola infantil da localidade viguense "A Camelia" unha traballadora principiante intoxicou presuntamente a nenos de curtas idades con diferentes fármacos. Elixín este tema porque sorprendeme coma unha persoa pode ter a sangue fría para xogar coas vidas inocentes de nenos que nin sequera están en idade de acudir a escola, síntoma da sociedade atrasada na que vivimos na actualidade.

Esta traballadora con tan só 12 días presuntamente manipulou biberóns, chupetes, e todo tipo de alimentos que levabánse os nenos a boca conseguendo por fortuna só 8 hospitalizados sen nin ningún tipo de problema maior, por sorte as nais decatarónse con rápidez. Estes nenos ingeriron cantidades de trankimazim que ten com principio activo benzodiacepina que lles creou intóxicacións.
Esta e unha imaxe na que aparece a escola infantil:


A pesar de que a muller que presuntamente intoxicou os nenos pode parecer unha persoa desalmada e que decatariamonos solo de vela según os psiquiatras era unha persoa completamente normal coma calquera, que sabía diferenciar perfectamente entre o que esta ben e o que esta mal e tan só tiña unhs comezos de persoa obsesionada co orden o que pudo xerarle moito estrés e medicar os nenos para poder telos tranquilos unha das conclusións que intento pensar para comprender coma unha persoa pode xogar con vidas humanas de esa maneira. O parecer esta muller tiña depresión e os psiquiatras recomendarónlle seguir acudindo a unha consulta para poder mellorar a seu estado.

A pesar deste suceso afortunadamente os pais comprenderon que foi unha situación illada provocada por unha soa persoa e alegaron estar tranquilos e non cambiaron de escola os seus fillos, unha avóa dixo incluso que metería os seus 5 netos nesa escola xa que confía cegamente nela, a escola tomou medidas contra este persona e hoxe 6 anos mas tarde segue sendo unha escola infantil que traballa con absoluta normalidade, sendo unha escola bilingüe dende os 0 os 6 anos, velaquí a súa páxina web: http://acamelia.com/

María Aurea Rodríguez

Esta entrada vai adicada María Aurea Rodríguez porque a pesar de que non sou un gran fan da gaita galega si sou unha persoa que se pasa o día enteiro escoítando música, e esta xoga un papel moi importante na miña vida dende ter moitos familiares músicos coma o meu pai, meu tio  ou meu avó, é para min unha terapia para desconectar un pouco do mundo e incluso ata nacín o dia da música que é o 22 de Novembro.
Esta muller naceu o 16 de Novembro do 1897 en Mutián unha pequena vila de 7000 habitantes situada en Ourense, comezou a facer música, tocar a gaita, no 1907 con 10 anos tras a morte do seus pais coma supoño unha terapia para poder afrontar e superar a morte dunhas persoas tan importantes coma os seus pais, e decide ela mais os seus irmáns crear un grupo musical con duas gaitas, un tambor e dous bombos. Este grupo co paso dos anos comeza a ter fama e sobrepasa os límites galegos grazas a gran habilidade como gaiteira de esta muller que realmente era inusual en mulleres da su época. Esta muller tamén resultoume moi interesante a cusa de que emigrou a Venezuela é non se supo mais de ela o que é unha gran incógnita. Esta muller é un claro exemplo de coma a música pode axudar nos peores momentos e forman parte da nosa vida porque cada canción recorda unha etapa da nosa vida e moitos psicologos a persoas con problemas recomendan escoitar música coma método de distracción. De feito existe un estudo realizado en Canadá mostra que a música aumenta la productividad en el trabajo un 12% e xa existen certas cadenas de montaxe e empelos de eset estilo que xa utilizan música animada e melódica para aumentar a producción son datos moi curiosos que comezan a ser utilizados noutros ámbitos no dia de hoxe pero que levan utilizandose sen necesidade de estudos e estadisticas dende hace moitos anos por personas humildes coma Maria Aurea a cal e unha grande descoñecida para a gran mayoría de persoas pero que ten unha historia realmente asombrosa e foi unha pioneira digna de ser coñecida coma outras moitas mulleres que aportaron o seu granito de area. Aqui unha foto dela.